Een paar weken geleden overkwam het me: “ik werd gevraagd..”.
Het is boeiend om dan heel even bewust in het eigen lichaam te kruipen. Wat gebeurt er op dat moment:
- voel je je gezien?
- voel je je onmisbaar?
of:
- denk je: “Ik ben vast de laatste optie?”
- denk je: “Beter iemand dan niemand?”
of:
- denk je: “Leuk!”
- voel je je enthousiast
- en zeg je ‘ja’!
Het ging om een volleybalwedstrijd. De plaatselijke vereniging kwam iemand tekort. En ja, zo’n 20 jaar geleden heb ik hier ook gevolleybald, ‘dus’ ze vroegen mij.
Welk gedachtenpaadje loop je dan? Aan jou de keuze:
- Het eerste? Even een moment waarop je gezien wordt, met het risico dat je de volgende keer, wanneer een ander gevraagd wordt, teleurgesteld bent.
- Het tweede? “Blijkbaar ben ik nu goed genoeg om dit probleem op te lossen”. Met de kans dat je nee zegt: “want hier leen ik me niet voor!”
Beiden keuzes zijn eigenlijk uit balans, en dat gebeurt in je denken. Welk denkpaadje je volgt, bepaalt waar je uitkomt.
Ik heb van harte ‘ja’ gezegd, want het leek me leuk om weer eens een potje te volleyballen. En wat was ik een geluksvogel dat die andere ‘acht’ niet konden. En wanneer ik vaker gevraagd wil worden, dan moet ik misschien gewoon (opnieuw) lid worden. En dát is de overweging waard, want het is wel een heel leuk spelletje (ondanks dat we verloren hebben).