Afgelopen zaterdag heb ik mijn man verrast, dat wil zeggen ik was ‘sister in crime’. Jan is gepassioneerd fokker van het Gelderse Paard (KWPN) en met de veulentjes (1 à 2) die jaarlijks geboren worden, gaat hij dan naar keuringen in de hoop op succes.
Dit jaar was de organisatie voornemens om hem uit te roepen tot ‘Fokker van het jaar’, maar dit moest geheim voor hem blijven. Daar wilde ik graag aan meewerken. Maar hoe dichterbij de happening kwam hoe meer mensen op de hoogte waren van het geheim, behalve Jan. Het maakte dat leugens opeens geaccepteerd werden, het maakte dat ik zijn telefoon heb geplukt voor de telefoonnummers die ik nodig had. En opeens bleken zulke dingen te rechtvaardigen. En met elkaar besef je dat zo’n geheimhouding niet te lang kan duren, omdat je vroeg of laat door de mand zal vallen.
In dit geval zou dat niet erg zijn, omdat het een leuke verrassing was voor Jan, maar het kan ook spelen door een schaamtevolle actie. En wat gebeurt er dan wanneer het bekend wordt bij de ander?
In beide gevallen heeft het geheim macht, want je moet het spelletje meespelen en hoe langer dat duurt hoe complexer de warboel wordt.
Het besefte mij weer dat eerlijk en puur in het leven staan het leven zo’n stuk eenvoudiger en mooier maakt.
Al was deze verrassing voor Jan een moment om nooit te vergeten. En ben ik voor zoiets in de toekomst vast opnieuw te strikken.