Twee fietsers en een rolstoel, dat is een bijzondere combinatie, maar gisteren kwam dit aanfietsen bij onze Bed and Breakfast. Op weg naar Parijs. Wij waren de eerste stop.
Toen ze afstapten werd het duidelijk. Zij heeft 2 beenprotheses en kan dus eigenlijk helemaal niet fietsen…maar wel als je in mogelijkheden denkt!
Wanneer je in mogelijkheden denkt, kun je veel meer!
Bedankt Henk en Jorijke Koelewijn voor deze indrukwekkende levensles. Jullie redden Parijs wel!
Anne komt mijn kamer binnen, met een zucht ploft ze neer en gooit haar rugtas naast zich. Ik kijk op: “Wat is er Anne?” “Ik ben er alweer uitgestuurd mevrouw, ‘k word gek van dat mens.” “Pardon?” “Oké, sorry, maar ik word er wel gek van.”
“Hmm, Anne, dit is niet de eerste keer, maar vandaag wil ik het gewoon eens anders aanpakken, in plaats van mijn voor jou bekende preek af te steken.” En ik laat mijn blik gaan over de tafel met zo’n 25 playmobil poppetjes, de blik van Anne volgt….
“Zoek eens een poppetje op, zoals jij mevrouw Van der Hoogt ziet?” Anne kijkt even, maar zodra ze de heks in het oog heeft, is deze snel gepakt. “En zoek nu eens een poppetje op voor jouzelf die hier tegenover staat?” Opnieuw kijkt Anne aandachtig naar de poppetjes die op tafel liggen. Ze zoekt een parmantige dame op: “De queen!, want als zij – en ze wijst naar de heks – zo is, dan laat ik me niet kennen.”
Ik laat ze even kijken, de heks tegenover de queen, het is ook geen wonder dat dit zo vaak botst.
“En, Anne, is zij altijd zo?” En ik wijs naar de queen. “O nee, natuurlijk niet, maar bij dat mens wel!” Zoek eens één of meer poppetjes erbij zoals Anne ook is, in andere situaties bijvoorbeeld?” Opnieuw gaat de blik van Anne over de poppetjes. Ze pakt er één en legt deze toch weer terug. Uiteindelijk pakt ze een verpleegster. “Mijn moeder zegt dat ik de zorg in moet gaan”. En ze zet deze naast de queen. Opnieuw kijkt ze en beoordeelt de poppetjes, dan blijft haar oog hangen op een heel ‘gewoon’ poppetje. “Soms baal ik ook wel van die – en ze wijst naar de queen -, eigenlijk vind ik het ook heerlijk om gewoon alleen te zijn en even geen mensen om mij heen te hebben.”
“Dank je wel Anne, mooi hoe goed je jezelf kent. Wat denk je, heeft mevrouw Van der Hoogt ook meer kanten of is zij altijd alleen maar zo – en ik wijs naar de heks -?” “Nee, zeker niet, eigenlijk vind ik het best een tof mens.” En zonder dat ik het vraag heeft Anne al een vlotte dame van tafel gevist en deze naast de heks gezet. En haar ogen kijken al weer verder. Haar blik blijft hangen op een politie-agent. “Streng maar rechtvaardig” en ze plaatst deze aan de andere kant naast de heks.
We kijken samen naar de opstelling.
“Morgen heb je weer Nederlands en wanneer jij het lokaal van mevrouw Van der Hoogt binnenstapt, wie stapt er dan naar binnen?” En ik wijs afwisselend naar de drie poppetjes van Anne. Zonder nadenken schuift ze de queen naar voren. “Deze!” “En wie ziet zij dan? En ik wijs naar de queen. Anne pakt meteen de heks en zet deze er tegenover. “Deze!”
“En stel dat je er morgen voor kiest om niet de queen als eerste over de drempel te laten stappen, maar één van die andere twee. Hoe zou dat zijn?”
Anne denkt na, er verrijst een glimlach: “Dat ga ik proberen!”
————————————————
Dit was een casus vanuit de voorjaarscursus, ben jij er de volgende keer bij?
Bij #Mozaïek0318 heet het pastoraat ‘care’. Afgelopen woensdagavond was ik te gast in deze gemeente te Veenendaal om een avond te verzorgen van de Toerustingscursus Pastoraat (van het #EvangelischCollege). Care is fonetisch de eerste 3 letters van kerk (care-k). Ik denk dat zo de kerk bedoeld is, als zorg-instelling. Oog voor elkaar, troostend, zorgend, bemoedigend. Ik ging in ieder geval weer verfrist weg.
Donderdag streek ik neer bij De #Wittenberg in Zeist. Bij een nieuw prachtig jongerenprogramma ‘Inside out’. Aan het einde van de groepscoaching was er een collectief verlangen naar meer van Boven. Wow!
Vrijdag voegde ik me op een vertrouwde plek in Zwijndrecht, de hoofdlocatie van het Evangelisch College. Bij de driejarige opleiding #PastoraleHulpverlening. Ik was onder de indruk van het grote verlangen om te leren, met elkaar en van elkaar. Echt bekwaam worden in het pastorale gesprek, zulke mensen leveren we over een poosje graag af, ten dienste van de Care-K.
En zaterdag landde ik in De #StadskerkGroningen. Wat kun je iets prachtigs maken van een Gamma. Maar misschien is het nog steeds wel een bouwmarkt. Deze dag heb ik in ieder geval met ruim 50 cursisten gebouwd aan pastorale kennis en vaardigheden. En deze week weer even terugschakelen, ook fijn!
Enige tijd geleden stond dit artikel in de krant: 4 schapen met 4 verschillende kleuren. En inderdaad, dat betekent dat sommige schapen wat sneller waren en andere schapen er een paar weken later achteraan kwamen…
Net mensen: sommige zijn altijd net wat sneller dan anderen….En sommige mensen zijn wat meer gericht op de taak en anderen wat meer op het sociale aspecten. Net schapen…en het kan maar zo voorkomen dat je dan een andere kleur hebt, terwijl je dat zelf helemaal niet weet, of ziet…
Interessant hè? Nederland is DISC-coach rijker, dus mocht je er meer over willen weten, ik maak je graag wijzer. Neem hiervoor een kijkje op mijn site.
https://www.nrc.nl/nieuws/2019/12/27/boerendochter-werd-een-groene-activist-a3985068
Ik wist wel dat Martine veel deed, in allerhande organisaties, in een variatie aan netwerken. Dit alles met slechts één focus: een mooiere wereld achterlaten voor de volgende generatie. Het woord ‘duurzaamheid’ hoorde ik zo’n 25 jaar geleden (toen ik net in de Vonken-club belandde) uit haar mond voor het eerst. Inmiddels is het een begrip waar niemand, geen enkele organisatie of bedrijf omheen kan. Haar focus, haar passie, haar professie heeft verschil gemaakt voor velen, voor Nederland. Het heeft me afgelopen weken zelf stilgezet; ben ik bezig met die dingen die verschil maken? Moet de focus aangescherpt worden? Leef ik het leven zoals God voor mij in gedachte heeft? Tijd voor een regelmatige bezinning in het kapelletje, waar ik via het ‘kapel-laantje’ zo vanaf onze boerderij naar toe kan lopen….
Van jarenlange vrijwilliger ben ik nu mede-eigenaar van ‘Boerderij De Verwondering’. De handtekening voor de VOF is gezet en daar zijn we blij mee!
Het is prachtig om in alle opzichten het leven te delen. Met ook voldoende uitdagingen, want de gesprekken moeten niet alleen over “koetjes & kalfjes” gaan. Het leven is meer, een relatie is meer.
Maar het heeft ook meerwaarde om niet alleen maatjes te zijn, maar daarnaast ook het zakelijke deel samen te dragen. Nog meer verbonden…!
Afgelopen zaterdag heb ik mijn man verrast, dat wil zeggen ik was ‘sister in crime’. Jan is gepassioneerd fokker van het Gelderse Paard (KWPN) en met de veulentjes (1 à 2) die jaarlijks geboren worden, gaat hij dan naar keuringen in de hoop op succes.
Dit jaar was de organisatie voornemens om hem uit te roepen tot ‘Fokker van het jaar’, maar dit moest geheim voor hem blijven. Daar wilde ik graag aan meewerken. Maar hoe dichterbij de happening kwam hoe meer mensen op de hoogte waren van het geheim, behalve Jan. Het maakte dat leugens opeens geaccepteerd werden, het maakte dat ik zijn telefoon heb geplukt voor de telefoonnummers die ik nodig had. En opeens bleken zulke dingen te rechtvaardigen. En met elkaar besef je dat zo’n geheimhouding niet te lang kan duren, omdat je vroeg of laat door de mand zal vallen.
In dit geval zou dat niet erg zijn, omdat het een leuke verrassing was voor Jan, maar het kan ook spelen door een schaamtevolle actie. En wat gebeurt er dan wanneer het bekend wordt bij de ander?
In beide gevallen heeft het geheim macht, want je moet het spelletje meespelen en hoe langer dat duurt hoe complexer de warboel wordt.
Het besefte mij weer dat eerlijk en puur in het leven staan het leven zo’n stuk eenvoudiger en mooier maakt.
Al was deze verrassing voor Jan een moment om nooit te vergeten. En ben ik voor zoiets in de toekomst vast opnieuw te strikken.
Aangezien coach een vrij beroep is en iedereen zich coach mág noemen en heel veel mensen dat ook doen, is het goed dat er een onderscheidend keurmerk is. Vanaf vandaag mag ik het @NOBCO keurmerk dragen. Dus van kaf gepromoot tot koren:).
Mocht je nog een ‘koren’coach zoeken…weet je welkom!
In mijn hoofd en planning was vandaag mijn laatste les bij de vierjarige ETS-Bijbelcursus van het Evangelisch College. Het leven is keuzes maken en daar hoort ook stoppen bij (soms).
Maar vorige week werd ik gebeld, iets over half acht, door Anneke: “Hermineke, je klas zit vol studenten, maar we missen jou. Wil je nog komen?” Maar Goudriaan en Gouda klinken wel bijna hetzelfde, maar er ligt wel die vermaledijde Lek tussen, inclusief pont. Om half negen stond ik voor het lokaal, mijn oren spitste zich en mijn mond viel open. De studenten hadden mijn hand-out van het studentenplaza gehaald en waren gewoon met de les begonnen.
Ik stapte naar binnen, onder de indruk van de leergierigheid om ook zonder docent in Richteren te duiken. De docent-student schoof weer op haar plekje, nadat ze me haarfijn vertelde wat ze al gedaan hadden en waar ik kon beginnen, en ik mocht het overnemen.
Dat was mijn laatste les, om nooit te vergeten. Indrukwekkende herinnering. Ze redden het prima zonder docent. Als dat geen geruststellende gedachte is…
En nu weer meer creativi-tijd voor Hermineke.nl