Vandaag wordt aandacht besteed aan het gegeven dat 70 jaar geleden grote delen van Nederland onder water liep: de watersnood. Herinneren is zo kostbaar.
Bij mij is deze datum gekoppeld aan het overlijden van mijn vader. Volkomen onverwacht, inmiddels 11 jaar geleden. In de afgelopen 10 jaar bezocht ik altijd even mijn moeder, want na een overlijden lijken data belangrijker te worden. Naar mijn moeder bij de sterfdag, geboortedag en ook de trouwdag. Toen mijn vader nog leefde, planden we alleen zijn verjaardag in.
Tot dit jaar, want nu hoeft mijn moeder niet meer bezocht te worden. Ze is de weg van mijn vader gevolgd. Hoe herinner je dan?
Deze dag ben ik daar heel bewust mee bezig geweest en heb ik een ‘gedenksteentje’ gemaakt. Vanmorgen naar de juwelier geweest om een herinneringsring te laten creëren. Een fysiek iets wat mij aan beiden zal herinneren. Ik wil hierin mijn dankbaarheid aan hen tonen. Zij hebben me veel gegeven en ik wil dat vasthouden. Op zijn minst in een ring. Ik wil ze hiermee eren. Waarde-eren: hen waarde geven en dat benoemen. Ze hebben hun best gedaan en hun best gegeven.
Vanmiddag mocht ik dit nog verder uitbouwen in een presentatie bij de VCW (Vereniging voor Contextueel Werkers). Het besef van de waarde van mijn ouders, door wie ik ik geworden ben. Het hebben mogen ontvangen en het terug kunnen geven. Het diep van hart tot hart verbonden zijn. Dát presenteren op déze dag voelt als een extra herinneringspareltje. Alhoewel, het publiek heeft dit niet gehoord, want het ging over Contextueel Verbeeldtaal, maar in mijn eigen gedachten heb ik dit wel gezegd. Ik heb het echt gehoord.
Vanavond aten we Boboti, een pak uit de voorraadkast van mijn moeder. Ze was daar gek op. Ook dat voelt verbonden. Wij genieten van haar geliefde en gekochte etenswaar op deze dag.
Terugblikkend deel ik de ervaringen van deze dag met beiden en ik zie hun glimlach verschijnen. Ik glimlach terug. Het was een mooie dag.